Wet en Wild in Bolivia

Hier zijn we weer…en deze keer schrijven een stukje vanuit het ongelooflijke, gave, te gekke Bolivia. En ondanks dat we midden in het regenseizoen zitten hebben we heerlijk weer.
Nadat we ook van Juliette afscheid hebben moeten nemen hebben we de eerste beste bus gepakt richting Salta. In Salta hebben we nog even in ons favo restaurantje kunnen eten, voordat de bus richting Villazon (Bolivia) vertrok.

Na een uurtje of 35 bussen dus aangekomen in Villazon, daar weer lang moeten wachten bij de douane. Maar toen waren we toch eindelijk Bolivia binnen. Snel naar het volgende busstation gerend, aangezien Villazon niet een plek is waar je lang wilt blijven.
5 minuten later vertrok er al een bus richting Potossi, dus snel kaartjes gekocht, onze tassen in de bus gegooid….en wij blij dat we de bus gehaald hadden. Alleen door alle hectiek waren we ons wisselgeld vergeten. Maar een veel te lief Boliviaans meneertje kwam ons nog snel achterna om ons alsnog ons wisselgeld te geven. Even voor de duidelijkheid, het ging in totaal om 4 euro…een weeksalaris hier. Onze eerste indruk van de Boliviaanse mensen was dus erg goed.

Tja, de bussen in Bolivia zijn toch wat minder dan in Argentinië (understatement) en de bergen (+ afgronden) zijn iets hoger…dus het bussen is hier wel wat minder. Onze eerste busrit begon dan ook meteen goed. Door de regen was er behoorlijk wat aarde van de bergen afgevallen, deze hoop aarde blokkeerde onze weg. Na een tijdje waagde onze buschauffeur het toch om gewoon over die hoop aarde heen te rijden…de afgrond kwam toen ineens wel heel dichtbij.
Gelukkig hebben we dat ook weer overleefd.
Tijdens de volgende busstop stapte er nog wat meer backpackers in, waaronder onze friends Frogg en Ross. Dat was dus meteen weer erg gezellig. Toen we ´s avonds aankwamen in Potossi zijn we lekker met z´n allen gaan uit eten. Maar daarna vroeg naar bed, want 3 dagen bussen is behoorlijk vermoeiend.

Potossi is de hoogste stad ter wereld (hoogteziekte dus), en staat vooral bekend om de mijnen. Vroeger werd er zilver gewonnen in de mijnen en was Potossi een erg welvarende stad. Tegenwoordig zitten er alleen nog maar mineralen (en asbest) in de mijnen. En is het dus gedaan met de welvaart van Potossi. De Nederlandse ambassade raad touristen dan ook aan om erg voorzichtig te zijn in Potossi.
Wij vonden het echter echt een heel leuk en lief stadje, met mooie koloniale gebouwen.
Een tripje naar de mijnen in Potossi wilden wij toch ook wel meemaken (ondanks alle horror verhalen die we erover gehoord hadden).
Samen met onze friends, Frogg & Ross, Caroline, Ben en Lizzy (England) en Claire (OZ) zijn we vroeg opgestaan om aan het mijntourtje te beginnen.
Nadat we de super-charmante mijn outfit hadden aangetrokken zijn we naar de miners-market gegaan. Hier konden wij kadootjes kopen voor de mijnwerkers, zoals dynamiet en de lokale drank, pure alcohol. Die mijnwerkers drinken serieus een of ander drankje dat 96% alcohol bevat. Wij hebben ook een drupje geprobeerd, echt niet te hakken.

Na wat uitleg over de geschiedenis en de arbeidsomstandigheden (op dit moment waren wij al flink onder de indruk van alle verhalen) in de mijnen werd het tijd voor ons om ook eens een kijkje te gaan nemen.
In het begin kon je nog behoorlijk goed lopen, maar al snel werd het kruipen geblazen. Aangezien je al op een behoorlijke hoogte zit is het al lasting om normaal te ademen, dus laat staan midden in een berg in een of andere stoffige, ranzige mijn.
We zijn tot level 3 gedaald, dit ging prima…maar toen werd het tijd om weer omhoog te kruipen. Echt vermoeiend! Na twee uur klauteren en stikken in de mijnen zagen we eindelijk weer daglicht. Het was echt een ongelooflijke ervaring.
Voor ons was 2 uur in de mjinen meer dan genoeg…maar de mijnwerkers gaan dus dagelijks een uurtje of 10 die mijnen in. Echt erg, even wat feitjes over het werken in de mijnen;
• De meeste mijnwerkers beginnen als ze een jaartje of 10 zijn.
• De gemiddelde levensverwachting is zo´n 40 jaar.
• Met de juiste bescherming zouden zee en stuk ouder kunnen worden.
• Twee mijnwerkers drinken samen een flesje van 96% alcohol (hierdoor worden ook veel mijnwerkers al jong blind).
• Als de mijnwerkers onderling ruzie krijgen steken ze in de mijnen dynamiet af, wat ervoor zorgt dat ze allemaal tegelijkertijd sterven.
• Elke week gaat er wel een mijnwerker dood tijdens het werk.
• De meeste mensen werken in de mijnen omdat er verder geen werk is.
• Per dag verdiend een mijnwerker zo´n 6 euro (wat erg veel is in Bolivia).

Kortom, een erg bijzondere en heftige ervaring dus om dit mee te maken. De mijnwerkers waren erg blij met de kadootjes die we hadden meegebracht.
Maar we hadden natuurlijk ook wat dynamiet voor onszelf gekocht. Het is trouwens gewoon legaal om hier dynamiet te kopen, dit heeft wel tot gevolg als er demonstraties zijn in Bolivia (iets wat nogal vaak voorkomt) dat de mensen gewoon dynamiet op straat af steken.
Anyway, nadat we allemaal op de foto stonden met onze dynamiet-bom en brandend lontje, heeft onze tour-guide op een veilige afstand de dynamiet begraven en konden wij wachten op de knal…“Ik heb nog zo gezegd geen bommetje!!!!!”
Poeh, dat gaat dus echt heeeeeel hard. Niet normaal. Wel echt gaaf om te zien.

Na een heerlijke lunch in Potossi werd het weer tijd om verder te reizen. Onze volgende bestemming in Bolivia was Sucre. Echt weer een super schattig stadje. Allemaal mooie witte gebouwen, leuke marktjes, pleintjes en winkeltjes.
In de buurt van Sucre ligt Tarrabuco, hier heb je op zondag een erg leuke markt. Samen met Claire zijn we hier naar toe gegaan en hebben we veel te veel foto´s gemaakt van alle lieve vrouwtjes, de marktkraampjes en alle bijzondere dingen.
Ook hebben we in Tarrabucu voor het eerst in een van de vele straatkraampjes gegeten, weer een van die dingen die je eigenlijk niet moet doen. Maar wij wilden deze ervaring toch ook niet missen. We hebben echt overheerlijk gegeten (en wel voor 4 boliviano´s, zo ongeveer 40 euro cent).

In Sucre hebben verder veel gerelaxed in alle leuke barretjes en restaurantjes. Ze hebben er zelfs een Nederlandse kroeg, hier hebben wij onze Engelse, Ierse en Australische vrienden kunnen trakteren op bitterballen. Allemaal erg leuk dus.
Verder hebben we niet veel gedaan. Wel hebben we nog even een kijkje genomen bij de voetstappen van de dinousaurussen, de highlight van Sucre. Helaas was dit niet bepaald indrukwekkend. Ook zijn we nog een keertje naar James Bond gegaan, aangezien die hier is opgenomen is het wel leuk om de film te zien.

Vanuit Sucre hebben we de nachtbus naar La Paz gepakt. Volgens de Lonely Planet is het niet echt een goed idee om in Bolivia een nachtbus te pakken, maar ook dit is ons weer prima afgegaan. Dus na een uurtje of 13 bussen zijn we aangekomen in La Paz.
La Paz ligt ook weer erg hoog, dus daar moesten ook weer even aan wennen.
Maar het is echt een superstad. We hebben veel rondgelopen over de witches-market, hier kun je echt alles kopen, slangenvellen, opgezette kickers en i-pods.
Ook hebben we veel lekkere fruit sapjes gedronken op straat en in heel veel verschillende lekkere restaurantjes gegeten. Echte Boliviaanse specialiteiten hebben we nog niet gehad in La Paz, wel Libanees, Marokaans, Indiaans eten…erg lekker allemaal.

Iets anders wat door de Lonely Planet word afgeraden om te doen is “the world most danegerous road”. Deze weg loopt van La Paz naar Corrico. Gemiddeld vallen hier elk jaar 100 fietsers van de berg, belanden er elke week een aantal touristen in het ziekenhuis en valt er zo nu en dan een bus af.
Deze gegevens hadden wij nog niet echt tot onszelf door laten dringen toen wij de fiets op stapte. We begonnen op 5000m hoogte op een mooie verharde weg. Wij vonden het gewoon saai, totdat het gedaan was met de verharde weg en wij nog een uurtje of 4 berg af moesten fietsen. Dat wil dus zeggen op een smal grindpaadje, met haarspeldbochten, afgronden en verkeer. Na 10 minuten fietsen probeerde Steef te remmen, iets wat erg goed ging, want haar voorwiel stond meteen stil. Helaas sloeg ze dus over de kop en kwam ze flink hard op de grond terrecht, 20 cm van de afgrond af. Maar op wat pijntjes na ging het wel weer. Totdat we beneden kwamen en er een lekker biertje voor ons klaar stond, toen bleek dat ze haar elleboog niet meer kon strekken.
Na een lange reis terug naar La Paz (onze bus ging om de 10 minuten kapot) en een flinke file door een demonstratie aangekomen in het ziekenhuis.
Hier hebben we foto´s gemaakt van Steef d´r elleboog en van alle ouderwetse apparaten in het ziekenhuis. Gelukkig bleek dat de elleboog niet gebroken was, alleen flink gekneust. Maaike was hier ook heel blij om, anders had zij Steef d´r backpack moeten dragen de rest van de reis.
Verder zijn we erg blij met ons T-shirt met de quote “I survived the world most dangerous road”.

Een ander avontuur dat we beleefd hebben in La Paz is ons bezoek aan de San Pedro gevangenis. Deze illegale tour wordt eigenlijk ook afgeraden, maar is zeker de moeite waard. Zo´n tourtje gaat als volgt…je loopt naar een plein in de buurt van de gevangenis. Daar komt een of andere drugs verslaafde Zuid Afrikaanse vrouw naar je toe. Als je haar 25 euro geeft, zorgt ze dat je de gevangenis in komt. Tegen de politie zeg je dat je geen camera bij je hebt en dan sta je midden in La Paz in een onbeveiligde gevangens. De gevangen hebben het hier namelijk voor het zeggen, de enige taak van de politie is ´s ochtends even tellen of ze er nog allemaal zijn.
Eenmaal in de gevangenis komt ere en tour-guide/gevange naar je toe, die geef je sigaretten en vervolgens leidt hij je rond.
Echt te bizar, overal cafeetjes, winkeltjes, biljart tafels, en een fitniss ruimte. Het is een compleet dorp. De kinderen en vrouwen van de gevangenen wonen hier dus ook.
Op zich erg luxe, op de poep- en plas lucht na. Ook heb je verschillende cellen, van erg armoedig, klein en ranzig tot super cellen, hoe meer geld je hebt hoe luxer je cel dus.
Wat veel indruk op ons heeft gemaakt is het lege zwembad. Nieuwe gevangenen die bijvoorbeeld iemand verkracht hebben of hun moeder vermoord, worden hier ingegooid. Als ze in het zwembad liggen worden ze met van alles en nog wat bekogeld, en als ze proberen eruit te klimmen worden ze terug erin getrapt. Wanneer ze dit een uur hebben doorstaan worden ze naar een andere kamer gebracht. Hier worden ze nog een keer flink gemarteld, overleven ze dit ook dan wordt de gevangene verder met rust gelaten. Op eentje na, die de dag voordat hij weer vrij werd gelaten nog even is vermoord.
Tot slot word je aan het einde van de trip nog even een grammetje coke aangeboden (voor 10 eurie) uit de eigen fabriek. Hier hebben wij vriendelijk voor bedankt.

Morgen gaan we 6 dagen de jungle van Bolivia in. Dus tot 26 januari zijn wij even niet bereikbaar. Mochten jullie verhalen horen over uit de hand gelopen verkiezingen in Bolivia (op 25-1) geen zorgen. Wij zijn dan Maai d´r verjaardag aan het vieren tussen de anaconda´s en krokodillen.